تا زمانی که بیمار دائمی بقودن مشکل نابینایی را متوجه نشده و آن را نپذیرد ممکن است سازگاری روانی ایجاد نشود. دادن وعده و وعیدهای دروغین در مورد بازگشت مجدد بینایی سازگاری موثر با کوری را به تعویق می اندازد. بیماری که به تازگی کور شده است هم خود و هم خانواده اش مراحل مختلف غم و اندوه را سپری می کنند: انکار و شوک، عصبانیت و موضع گیری، جبران، عدم توانایی حل مشکل و پذیرش.
اعضاء خانواده بخصوص آنها که با یمار زندگی می کنند از این کمبود احساس غم و اندوه می نمایند. ذهنیت های مثبت و منفی خانواده می تواند ر روی نوتوانی بیمار کور تاثیر بسزایی داشته باشد. علاوه بر احساس غمگینی باید به چهار اصل مهم دیگر نیز توجه نمود: تغییر ارزش ها، تضاد استقلال- وابستگی، سازگاری با بحران و آموزش نحوه برقراری ارتباط اجتماعی بدون پیام های بصری.

این مطلب اختصاصی سایت دکتر سلام می باشد استفاده از آن فقط با ذکر منبع مجاز می باشد